{"th-TH":"

เมือง 15 นาที กรุงเทพเมืองกี่นาที

เมืองที่ดีคือเมืองที่เราอยู่อาศัยได้ดี กินดี ทำงานดี เดินทางดี พักผ่อนดีได้ในทุกวัน เมืองที่ดีไม่จำเป็นต้องล้ำสมัย เลิศหรู หรือพยายามให้แตกต่าง เพียงแค่ว่าเมืองนั้นตอบสนองความต้องการทั่วไปในชีวิตประจำวัน เป็นเมืองธรรมดา ๆ ที่เราใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุข แค่นี้แล้วเราก็คงหลงรักเมืองนั้นอย่างมากมาย

แต่เมืองธรรมดาที่ดีกลับกลายเป็นเรื่องไม่ธรรมดา เมื่อหลายอย่างที่เราต้องการนั้นหาไม่ได้จากละแวกบ้านในระยะเวลาที่เราเดิน “15 นาที” ไปสู่จุดหมายต่าง ๆ ของการใช้ชีวิตประจำวัน สิ่งนี้จึงเป็นกุญแจสำคัญที่จะบอกว่าเรามีเมืองที่ดีแล้วหรือยัง ?

นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่เดินเล่นอยู่ในย่านเมืองเก่าพระนคร คำถามตั้งต้นที่น่าสนใจว่าแล้วเราเองสามารถเดินเข้าถึงสิ่งต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันได้หรือไม่ (ภาพ พ.ศ.2563)

เมือง 15 นาทีดีต่อกายใจ

เมือง 15 นาที (15-minute city หรือที่เรียกว่า a quarter-hour city) เป็นแนวคิดการพัฒนาเมืองที่นำเสนอโดย คาร์ลอส โมเรโน (Carlos Moreno) นักวิทยาศาสตร์และมานุษยวิทยาจากมหาวิทยาลัยปารีส หรือในชื่อสถาบันว่าซอร์บอนน์ (Sorbonne) เขาได้เผยแพร่แนวคิดเมือง 15 นาที ในปี พ.ศ.2559 เพื่อที่จะต่อสู้กับการพัฒนาเมืองกระแสหลักซึ่งทั่วโลกมุ่งเน้นแต่การสร้างเมืองรถยนต์เป็นใหญ่ (Car-dependent city) [1] ผู้คนต้องเดินทางข้ามไปมาในเมืองเพื่อเข้าถึงพื้นที่ต่าง ๆ ทั้งการทำงานและพักผ่อน สิ่งอำนวยความสะดวกของการใช้ชีวิตไม่ได้อยู่กระชับใกล้บ้าน หากแต่กระจัดกระจายห่างไกลตัวไปทุกมุมเมือง ผู้คนต้องเสียเวลาเดินทางด้วยรถยนต์และไม่ได้ใช้ชีวิตประจำวันอย่างที่ควรจะเป็น

การพัฒนาเมืองกระแสหลักในปัจจุบันมักจะจัดวางพื้นที่และกิจกรรมในตำแหน่งต่าง ๆ ที่สัมพันธ์กับการเดินทางด้วยรถยนต์ ซึ่งก่อให้เกิดความเหลื่อมล้ำทางสังคมของการเข้าถึงพื้นที่เหล่านั้นอย่างไม่เท่าเทียมกันจากคนทุกกลุ่ม การแบ่งแยกกิจกรรมเมืองออกจากกันไปคนละทางและผู้คนต้องพึ่งพาการใช้รถยนต์ก่อให้เกิดปรากฏการณ์เมืองแยกตัว (Fragment city) หรือ เมืองโดดเดี่ยว (Isolated city) ที่เปรียบเสมือนว่าเมืองถูกแยกออกเป็นชิ้น ๆ ห่างไกลกัน การเข้าไม่ถึงสิ่งบริการเมืองสร้างความเหลื่อมล้ำในทางหนึ่ง คนจำนวนมากไม่สามารถแบกรับภาระทางสังคมเศรษฐกิจเพื่อเดินทางเข้าถึงสิ่งที่ตนต้องการ ส่วนความพยายามที่จะเดินทางไปมาในเมืองด้วยรถยนต์ให้เข้าถึงพื้นที่เหล่านั้น ก็กลับกลายเป็นการเผาผลาญพลังงานในการเดินทาง สร้างภาวะโลกร้อน และการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลกอีกด้วย

“ละแวกบ้านดี” ไม่ใช่แนวคิดใหม่ แต่ “เมือง 15 นาที” ตอกย้ำเรื่องความใกล้ที่โดนใจใครหลายคน

เมือง 15 นาทีเป็นแนวคิดที่ให้ความสำคัญกับมนุษย์อย่างมาก โดยเปลี่ยนการวางแผนเมืองให้เป็น การวางแผนชีวิตเมือง (Urban life planning) เปลี่ยนโลกคู่ขนานระหว่าง “เวลา” กับ “พื้นที่” ให้มาบรรจบกัน [2] คาร์ลอส โมเรโน เรียกกระบวนการนี้ว่า เมืองที่เข้ากับจังหวะชีวิต (Chrono-urbanism)

ชุมชนเมืองดีที่ผู้คนไม่ต้องพึ่งพารถยนต์นั้นถูกพูดถึงมาแล้วกว่า 100 ปี เหล่านักคิด นักขับเคลื่อน และนักออกแบบจำนวนมาก เคยร่วมสร้างแนวคิดเรื่องชุมชนเมืองดีไว้จำนวนมาก เช่น แนวคิดหน่วยชุมชน (Neighbourhood concept) โดย แคลเรนซ์ เพอรี (Clarence Perry) ในปี พ.ศ.2472 ที่ทดลองวางผังย่านพักอาศัยที่น่าอยู่ มีโบสถ์ ร้านค้าชุมชน พื้นที่พักผ่อนเป็นศูนย์กลาง และเดินเท้าไปมาภายในชุมชนได้ในระยะเดินเท้า 5 นาที หรือระยะรัศมี 400 เมตร [3]

ทฤษฎีชีวิตสังคมเมือง ในงานเขียนเรื่อง The Death and Life of Great American Cities โดย เจน เจคอบส์ (Jane Jacobs) ในปี พ.ศ.2504 ซึ่งโจมตีสถาปนิกและนักผังเมืองในยุคโมเดิร์น (Modern หรือเรียกว่าสมัยใหม่) ที่ละเลยวิถีชีวิตของผู้คนตามท้องถนนและทางเท้า การผังเมืองที่ตัดถนนทำลายชุมชนไปจนถึงทำลายอาคารเก่า การแบ่งแยกย่านที่ขาดความผสมผสานของการใช้งานและผู้คน เธอต่อสู้ด้วยวาทกรรมที่ว่า “เมืองต้องคำนึงถึงผู้ใช้งาน ไม่ใช่ผู้ออกแบบ” [4]

แนวคิดหน่วยชุมชนประเพณี (Traditional neighborhood development, TND) โดยกลุ่มลัทธิชุมชนเมืองยุคใหม่ (New urbanism) ซึ่งประกาศกฎบัตรในปี พ.ศ.2539 ไว้ว่า การพัฒนาเมืองต้องสนับสนุนให้เกิดละแวกบ้านดีในระยะเดินเท้า 5 นาที ต้องประหยัดพลังงาน พึ่งพาตนเองได้ ใช้ที่ดินแบบผสมผสาน ผู้คนสามารถเดินและปั่นจักรยานได้ดี [5] ก็เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างของการคิดเรื่องชุมชนเมืองดีในระยะใกล้

ถึงแม้แนวคิดเหล่านี้จะได้ต่อสู้กับการพัฒนาเมืองรถยนต์เป็นใหญ่มาโดยตลอด แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขการพัฒนาเมืองกระแสหลักไปได้มากนัก เมืองทั่วโลกยังคงมุ่งเน้นส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาถนนเพื่อรถยนต์มากกว่าทางเท้าเพื่อคนเดิน การลงทุนในที่ดินใหม่มากกว่าฟื้นฟูใจกลางเมืองเก่า และเกิดการขยายตัวของเมืองออกไปอยู่เสมอ จนทำให้เราอยู่อาศัยใช้ชีวิตได้ยากขึ้น ย่านเมืองแต่ละแห่งไม่สามารถพึ่งพาตนเองได้ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก แหล่งงาน อยู่อาศัย พักผ่อน เรียนรู้ และมีความสุขได้ภายในขอบเขตละแวกบ้านของเราเอง

แต่การพัฒนาเมืองกระแสหลักเช่นนั้นเกิดภาวะหยุดชะงักในทันที เมื่อเกิดการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรน่า 2019 (COVID-19) ทุกคนต้องกักตัวเองอยู่ภายในบ้านภายในชุมชนของตนเองเป็นเวลามากกว่า 1 ปีทั่วโลก และต่างพบว่าย่านชุมชนของตนเองไม่ได้เป็นเมืองที่ดีต่อกายและใจเลย เรากลับพบว่าไม่สามารถอยู่อาศัยอย่างมีคุณภาพภายในละแวกบ้านของตนเองได้ ขาดแหล่งอาหาร ไม่มีตลาดหรือแหล่งจับจ่ายซื้อสินค้า ไม่มีพื้นที่พักผ่อน พื้นที่สีเขียว พื้นที่ออกกำลังกายกลางแจ้ง พื้นที่นันทนาการ และอื่น ๆ ในระยะที่เดินเท้าไปถึงได้จากบ้านของเรา ณ จุดนี้เองที่แนวคิดเมือง 15 นาทีกลายเป็นประเด็นสนทนาในระดับโลก

เมืองแห่งความใกล้ จุดเริ่มต้นของการสร้างชุมชนเมืองดีให้กับชีวิตประจำวัน

เมืองแห่งความ “ใกล้” คือ เมืองที่ใช้เวลาเดินทางน้อยที่สุดจากบ้านไปยังทุกที่ที่เราต้องการ เดินทางไปที่ทำงาน ร้านค้า ร้านอาหาร สวนสาธารณะ สถานพยาบาล โรงเรียน หรือพื้นที่นันทนาการ เมืองที่ตั้งคำถามถึงจังหวะชีวิตของคนธรรมดาที่ควรมีทุกสิ่งในระยะเดินเท้าได้หรือใช้จักรยานเข้าถึงได้โดยคนทั่วไป เมืองแห่งความใกล้ควรเกิดขึ้นในชุมชนและย่านชุมชน ความใกล้นั้นไม่ได้จำกัดที่เวลาตายตัว แต่ 15 นาทีนั้นเป็นเพียงเป้าหมาย ซึ่งแน่นอนว่ายิ่งเราเข้าถึงทุกสิ่งได้ในระยะเวลาที่น้อยกว่านั้นก็ย่อมเป็นผลดีกับทุกคน และต้องเป็นการเดินทางโดยการเดินเท้าหรือใช้จักรยาน ไม่ใช่การชี้วัดโดยการใช้รถยนต์หรือรถโดยสารสาธารณะ [6] ท้ายสุด ความต้องการเข้าถึง “ทุกสิ่งในชีวิตประจำวัน” ก็ยังสามารถแตกต่างไปได้ในแต่ละที่

เมือง 15 นาที คือ ชุมชนเมืองที่เปิดโอกาสให้ผู้คนเข้าถึงทุกสิ่งที่ต้องการได้ภายในระยะการเดินเท้าจากบ้านของพวกเขาเอง สิ่งเหล่านี้เติมเต็มได้โดยการสร้าง “ความใกล้” ในสิ่งบริการและกิจกรรมเมือง “ความหลากหลาย” ของพื้นที่ “ความหนาแน่น” ของผู้อยู่อาศัย และ “ความมีอยู่ทุกแห่ง” ที่หมายถึงการกระจายตัวของกิจกรรมและสิ่งบริการต่าง ๆ อย่างเท่าเทียมในทุกที่ [7]

เมือง 15 นาทีมีอะไรที่ต้องอยู่ใกล้บ้าง คาร์ลอส โมเรโน ได้กล่าวถึงมิติทางสังคม 6 ด้านที่เราทุกคนควรเข้าถึงได้ด้วยการเดินเท้าหรือใช้จักรยาน คือ การมีที่อยู่อาศัยของคนทุกกลุ่มสถานะในเมือง การทำงานทั้งระยะใกล้และไกล การจับจ่ายใช้สอย การดูแลสุขภาพหลากหลายระดับขนาดทั้งศูนย์สุขภาพหรือโรงพยาบาล การเรียนรู้เช่นสถานดูแลเด็ก โรงเรียน มหาวิทยาลัย อื่น ๆ และการพักผ่อนที่หมายถึงกิจกรรมเมือง พื้นที่สีเขียว ไปถึงที่นั่งเล่น

อ้างอิงจากมิติทางสังคมที่ผู้คนควรเข้าถึงได้ในระยะใกล้ เมือง 15 นาทีควรเข้าถึงได้ในองค์ประกอบเหล่านี้

แนวคิดเมือง 15 นาทีของ คาร์ลอส โมเรโน ที่ถูกปรับใช้ในการพัฒนาเมืองปารีส

ที่มา Chamberlain, Lisa. (2022). The Surprising Stickiness of the “15-Minute City”. World Economic Forum. เข้าถึงเมื่อ 14 มกราคม 2567 เข้าถึงได้ที่ https://commonedge.org/the-surprising-stickiness-of-the-15-minute-city

1) เรียนรู้ (Learn) แหล่งศึกษาเรียนรู้ทั้งในและนอกระบบ คนทุกวัยมีโอกาสที่จะเพิ่มประสบการณ์ ความรู้ต่าง ๆ

2) อาหาร (Dining) แหล่งอาหาร ตลาด ร้านอาหาร ขนม เครื่องดื่ม ฯลฯ รองรับการใช้ชีวิตประจำวันของผู้คน

3) แหล่งงาน (Work) แหล่งงานประเภทต่าง ๆ ตอบรับความต้องการของคนทุกกลุ่มทุกวัย

4) การค้าและบริการ (Supply and service) แหล่งจับจ่ายและให้บริการสินค้าอุปโภคบริโภคใกล้บ้านที่ผู้คนต้องการในชีวิตประจำวัน

5) นันทนาการ (Recreation) พื้นที่สาธารณะ พื้นที่สีเขียว และพื้นที่นันทนาการประเภทต่าง ๆ ให้ผู้คนออกมาทำกิจกรรมพักผ่อนได้

6) พบปะสังสรรค์ (Culture and community life) พื้นที่ที่ส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชน รวมตัว พบปะ พูดคุย สังสรรค์ หรือนั่งเล่นร่วมกันได้

7) สุขภาพ (Healthcare) พื้นที่ให้การดูแลรักษาสุขภาพ หรือที่เกี่ยวข้องกับการฟื้นฟู บำบัด ส่งเสริมสุขภาพในลักษณะต่าง ๆ

8) ออกกำลังกาย (Sport) พื้นที่ออกกำลังกายของคนทุกเพศวัยทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็ก

9) เดินทาง (Transport) ทางเลือกที่หลากหลายของการเดินทาง เดินเท้า ใช้จักรยาน และขนส่งมวลชนสาธารณะที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม

กรุงเทพเมืองกี่นาที

ในขณะที่เมืองหลายแห่งทั่วโลกผ่านการวางผังเมืองตามยุคสมัยโมเดิร์น ซึ่งแบ่งแยกย่านการใช้งานต่าง ๆ ออกจากกันอย่างเข้มงวด การเปลี่ยนเป็นเมือง 15 นาทีที่มีสิ่งบริการเมืองในระยะใกล้ด้วยการเดินเท้าจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่สำหรับเมืองกรุงเทพที่ถูกวางผังด้วยแนวคิดสมัยใหม่เช่นกันแต่ไม่ได้ควบคุมอย่างเข้มงวดกับการกำหนดทิศทางการเติบโตของเมือง ตลอดระยะเวลามากกว่า 200 ปีของกระบวนการกลายเป็นเมืองส่งผลให้กรุงเทพมีการขยายตัวตลอดเวลาและทับซ้อนอยู่บนความผสมปะปนของชุมชนเก่าใหม่ ร้านค้า ร้านอาหาร ตลาด โรงงาน คลังสินค้า สถานบันเทิง ห้างสรรพสินค้า ไปจนถึงคอนโดมิเนียมราคาแพงเคียงคู่กับชุมชนแออัดในซอย ความปะปนของการใช้ที่ดินนี้ได้กลายเป็นปัจจัยที่ทำให้กรุงเทพเป็นเมืองแห่ง “ความใกล้ที่ไม่ตั้งใจ”

กรุงเทพเป็นเมือง 21 นาที เวลาที่ถูกบ่งชี้จากข้อมูลระยะทางเฉลี่ย 1,560 เมตรของการเดินเท้าเข้าถึงองค์ประกอบทั้ง 9 ด้านของเมือง ร้อยละ 46 ของพื้นที่เมืองกรุงเทพสามารถเข้าถึงสิ่งบริการเมืองทุกด้านได้อยู่แล้วภายใน 15 นาที ซึ่งเป็นผลจากการวิเคราะห์ข้อมูลจุดสนใจมากกว่า 450,000 ตำแหน่ง นำมาวิเคราะห์บนระบบตารางขนาด 500x500 เมตร ภายในบล็อกจำนวน 6,634 บล็อกทั่วทั้งกรุงเทพมหานคร และคำนวณระยะเวลาเดินทางไปสู่สิ่งบริการเมืองต่างๆ โดยใช้ Google API หาระยะทางและระยะเวลาเดินเท้าจริงบนโครงข่ายถนนของกรุงเทพมหานคร (วิเคราะห์ข้อมูลโดย ไททวีป ตีระพงศ์ไพบูลย์ และธีรวุฒิ พลามิตร ร่วมกับ ศูนย์มิตรเมือง)

กรุงเทพเมือง 15 นาทีที่กระจุกตัวอยู่ในกรุงเทพชั้นในและรองลงมาในบริเวณเขตชั้นกลาง และเป็นเมืองที่เข้าถึงสิ่งบริการพื้นฐานมากกว่า 15 นาทีในเขตชั้นนอกและย่านชานเมือง

ที่มา ข้อมูลเปิดเมือง 15 นาที โดย ศูนย์มิตรเมือง (Urban Ally), 2567

เมือง 21 นาทีของกรุงเทพเป็นตัวเลขที่น่าตื่นใจมากต่อการพัฒนาเมือง เนื่องด้วยเมืองหลายแห่งทั่วโลกพยายามที่จะกำหนดเป้าหมายและพัฒนาให้เป็นเมือง 20 นาทีเช่นเมืองพอร์ตแลนด์และเมลเบิร์น และพยายามให้เป็นเมือง 15 นาทีเช่นเมืองปารีส ในขณะที่ทั้งกรุงเทพเป็นเมือง 21 นาทีและเกือบครึ่งหนึ่งของพื้นที่เมืองกรุงเทพเป็นเมือง 15 นาทีไปแล้ว แต่ในอีกด้านหนึ่งก็เป็นตัวเลขเชิงเวลาที่จุดประกายบทสนทนาว่า ประสบการณ์และคุณภาพชีวิตของเมืองกรุงเทพนั้นสวนทางกับ “ความใกล้ที่ไม่ตั้งใจ” นี้หรือไม่

กรุงเทพเมือง 15 นาทีในองค์ประกอบทั้ง 9 ด้าน ได้แก่ เรียนรู้ อาหาร แหล่งงาน การค้าและบริการ นันทนาการ พบปะสังสรรค์ สุขภาพ ออกกำลังกาย และเดินทางที่เป็นระบบท้องถิ่นและระบบราง

ที่มา ข้อมูลเปิดเมือง 15 นาที โดย ศูนย์มิตรเมือง (Urban Ally), 2567

กรุงเทพเมือง 21 นาทีและเกือบครึ่งหนึ่งเป็นเมือง 15 นาทีนั้นเป็นข้อมูลที่ต้องถูกใช้อย่างระมัดระวัง สิ่งนี้ยังไม่ใช่ข้อสรุปความเป็นชุมชนเมืองที่ดีของกรุงเทพ เรายังไม่มีเมืองที่สามารถเข้าถึงสิ่งบริการเมืองและสิ่งอำนวยความสะดวกที่เราต้องการในชีวิตประจำวันครบทุกด้านจากบ้านของเรา

ความไม่ตั้งใจของการเติบโตเมืองที่สร้างให้กรุงเทพเป็นเมือง 21 นาที ยังมีความไม่เท่าเทียม (Inequity) และยังไม่มีคุณภาพชีวิตที่ดี (Poor quality of life) ตัวเลขระยะเวลาการเข้าถึงองค์ประกอบเมืองข้างต้นเป็นเพียงการวิเคราะห์ของ “สิ่งที่มี” แต่ไม่ได้ลึกลงไปในการจำแนก “สิ่งที่เป็น” หนึ่งในหลักการสำคัญเรื่องเมือง 15 นาทีคือความเท่าเทียม เมืองที่ทุกคน ทุกสถานะ เพศ วัย สามารถเข้าถึงสิ่งที่ตนเองต้องการได้ในละแวกบ้านจากการเดินเท้า

เมืองมหานครกรุงเทพที่มีขนาดใหญ่เป็นข้อจำกัดให้ในที่นี้ไม่สามารถอธิบายสถานะของสถานที่และสิ่งบริการเมืองแต่ละแห่งในรายละเอียดว่า เปิดใช้งานเป็นสาธารณะหรือให้บริการเฉพาะแก่คนกลุ่มใด เป็นสิ่งที่ถูกใช้งานโดยผู้คนในละแวกนั้นหรือเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกที่ให้บริการแก่คนนอกถิ่น และมีเพียงพอกับความหนาแน่นของประชากรในแต่ละแห่งหรือไม่ โดยเหตุนี้ แหล่งงาน ร้านค้า ร้านอาหาร ที่พบปะ นันทนาการ สถานดูแลสุขภาพ สถานที่ออกกำลังกายที่ได้กล่าวว่ามีอยู่ใกล้ตัว จึงยังต้องวิเคราะห์เป็นรายพื้นที่ไปว่า “เป็นของทุกคน” แล้วหรือไม่

21 นาทีที่ยังไม่จริง โอกาสและความท้าทายของเมืองกรุงเทพ

แม้ว่ากรุงเทพที่เป็นเมือง 21 นาทีและเกือบครึ่งหนึ่งที่เป็นเมือง 15 นาทีไปแล้วนั้นยังไม่ใช่ของจริง ซึ่งอาจจะมีความเหลื่อมล้ำของการใช้งานจากคนทุกสถานะเพศวัย อาจจะยังไม่สามารถเข้าใช้งานได้จากทุกคน ถึงกระนั้น สิ่งนี้ก็ไม่ได้ด้อยคุณค่าความใกล้ที่ไม่ตั้งใจของเมืองไปซะทีเดียว แต่ได้จุดชนวนความคิดให้เราได้เห็นว่ากรุงเทพมีโอกาสที่จะสร้างเมืองแห่งความใกล้ให้ “ตั้งใจและใส่ใจ” ได้มากขึ้น

การเติบโตไปตามธรรมชาติที่ขาดการควบคุมนี้ส่งผลให้เกิดภาพกรุงเทพที่เราชินตา มีความหลากหลาย ผสม ปะปนไปด้วยกิจกรรมต่างชนิดที่บางครั้งเข้ากันและบางครั้งดูไม่เข้ากัน สิ่งบริการเมืองที่ว่ามีใน 15 หรือ 21 นาทีนั้นจึงต้องตั้งคำถามว่าสิ่งเหล่านั้นมีคุณภาพการใช้งานที่ดีหรือไม่ มีมากพอหรือไม่ เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกที่ตอบสนองเพียงคนบางกลุ่มตามกลไกตลาดที่คนอีกจำนวนมากเข้าไม่ถึงหรือไม่ และเมื่อสิ่งเหล่านั้นปรากฏอยู่ในระยะใกล้ทุกคนแล้ว ความร่วมมือจากทุกฝ่ายที่จะเข้าไปปรับเปลี่ยนสิ่งบริการเมืองนั้น ๆ ให้ตอบสนองทุกคน ลดความเหลื่อมล้ำ สร้างความเท่าเทียม ให้ผู้คนมีคุณภาพชีวิตที่ดีในการอยู่อาศัย การทำงาน การค้าขาย การดูแลสุขภาพ การเรียนรู้ และการพักผ่อน จึงเป็นโอกาสและความท้าทายที่ใกล้ตัวของเมืองกรุงเทพ

บรรณานุกรม

[1] Moreno, Carlos., Allam, Zaheer., Chabaud, Didier., Gall, Catherine., and Pratlong, Florent. (2021). Introducing the “15-Minute City”: Sustainability, Resilience and Place Identity in Future Post-Pandemic Cities. Smart Cities, 4, 93–111. เข้าถึงเมื่อ 10 มกราคม 2567. เข้าถึงได้จาก https://doi.org/10.3390/smartcities 4010006

[2] Abdelfattah, Lamia., Deponte, Diego., and Fossa, Giovanna. (2022). The 15-Minute City: Interpreting the Model to Bring Out Urban Resiliencies. Science Direct, Transportation Research Procedia. 60, 330-337.

[3] กำธร กุลชล. (2545). การออกแบบเมืองคืออะไร การติดตามหาคำตอบในรอบ 40 ปี. กรุงเทพ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร. หน้า 95.

[4] Jacobs, Jane. (1961). The Death and Life of Great American Cities. New York: Random House.

[5] Congress for the New Urbanism. (2000). Charter of the New Urbanism. McGraw Hill.

[6] Duany, Andres., and Steuteville, Robert. (2021). Defining the 15-Minute City. เข้าถึงเมื่อ 14 มกราคม 2567 เข้าถึงได้จาก https://www.cnu.org/publicsquare/2021/02/08/defining-15-minute-city.

[7] Freudendal-Pedersen, Malene., Galland, Daniel., Hog, Emil., Stenum, Olivia Hecht., and Bouman, Anne Geertje. (2022). The 15-Minute City – International Experience. Denmark: Aalborg University of Realdania.

","en-US":"

เมือง 15 นาที กรุงเทพเมืองกี่นาที

เมือง 15 นาทีดีต่อกายใจ

“ละแวกบ้านดี” ไม่ใช่แนวคิดใหม่ แต่ “เมือง 15 นาที” ตอกย้ำเรื่องความใกล้ที่โดนใจใครหลายคน

เมืองแห่งความใกล้ จุดเริ่มต้นของการสร้างชุมชนเมืองดีให้กับชีวิตประจำวัน

แนวคิดเมือง 15 นาทีของ คาร์ลอส โมเรโน ที่ถูกปรับใช้ในการพัฒนาเมืองปารีส

กรุงเทพเมืองกี่นาที

ที่มา ข้อมูลเปิดเมือง 15 นาที โดย ศูนย์มิตรเมือง (Urban Ally), 2567

21 นาทีที่ยังไม่จริง โอกาสและความท้าทายของเมืองกรุงเทพ

บรรณานุกรม

[4] Jacobs, Jane. (1961). The Death and Life of Great American Cities. New York: Random House.

[5] Congress for the New Urbanism. (2000). Charter of the New Urbanism. McGraw Hill.